Het land van Angkor, sprinkhanen en tuk-tuks

Na het binnenvaren van Phnom Penh, over de Mekong, zijn we meteen lokaal geld gaan pinnen: Amerikaanse dollars... Ze gebruiken hier de Cambodjaanse riel enkel als kleingeld (voornamelijk voor bedragen onder een dollar). Op weg naar het hotel werden we om de haverklap toegeroepen of we met de tuk-tuk mee willen (Tuk-tuk sir? You want tuk-tuk?) Kennelijk hebben vrouwen in dit land minder te zeggen want ze vragen vaak net zo lang door totdat David een keer nee schudde, terwijl Ilse ze al duidelijk had afgewezen. Onze eerste indrukken van het land zijn wisselend. De gebouwen in de stad zijn prachtig, er wordt veelal goud gebruikt om tempels en overheidsgebouwen te versieren. Wat ons tegen valt is dat er echt overal afval ligt. Waar de Vietnamezen hun straat keurig schoonhouden is het hier vaak een bende (en niet alleen in de hoofdstad weten we nu, het hele land is vrij smerig). De mensen in het land (buiten de toeristensector) en vooral de kinderen zijn super vriendelijk. Als je hulp nodig hebt met iets wordt de hele familie er bij geroepen, om te ontcijferen wat we bedoelen met onze armgebaren (ons Khmer is nog erg matig helaas). Cambodja is an sich een goedkoper land dan Vietnam, echter alles waar een toerist bij komt kijken kost een vermogen. Waar je in Vietnam een dollartje betaalt voor een museum zijn dat er hier minstens 5 en de locals kunnen vaak naar binnen voor een appel en een ei.

In Pnomh Penh konden we de klok er op gelijk zetten dat het om 16u ging regenen (lang leve het regenseizoen), maar daar was gelukkig goed om heen te plannen, en voordat de hel losbarste zaten wij al weer lekker een biertje te drinken (lang leve happy hour, hoewel het vaak de hele dag happy hour was). We hebben naast het nationaal museum het koninklijke paleis bezocht, wat een groot landgoed is met grote gebouwen, al mochten we de meeste gebouwen niet in. Op loopafstand (dachten we) ligt de S21 Tuel Sleng gevangenis. Die is in de tijd van de Rode Khmer gebruikt om "verraders" vast te houden en net zo lang te martelen tot ze hun (vaak verzonnen) daad hadden bekend. Heftig! Maar het kon nog erger, want de volgende dag zijn we met de tuk-tuk naar de Killing Fields gereden. Hier werden de tegenstanders van het regime (die vaak uit de S21 gevangenis kwamen) geëxcecuteerd en in massa graven gedumpt. Het excecuteren gebeurde niet met een kogel, want die kosten geld, dus werden pasgeborenen tegen een boom te pletter geslagen en volwassenen de kop ingeslagen met de meest primitieve instrumenten uit de landbouw, een schoffel bijvoorbeeld). Op het terrein staat onder andere een monument waar ze een metershoge vitrine hebben met daarin de schedels en botten van slachtoffers opgestapeld. We werden er stil van.

Van de killing fields werden we niet vrolijk, maar onze tuk-tuk chauffeur kon er helaas ook wat van. Na keurig te hebben afgedongen op 9 dollar voor een retourtje(!), kwamen we aan bij de killing fields en vroeg hij opeens of we ook met hem mee terug willen, want de 9 dollar was voor een enkele reis. We werden dus keihard genaaid. Na flink over de rooie te zijn gegaan en het weigeren van nu betalen wilde de chauffeur dan maar 4 dollar hebben om vervolgens weg te rijden. Dat vonden we prima, al snapten we niet dat hij niet gewoon op ons zou wachten. Nu ging hij immers met lege tuk-tuk terug naar de stad. Halverwege ons bezoek kwam dezelfde chauffeur ons opeens bezoeken in het park, want hij voelde zich schuldig en ging niet zo met z'n klanten om... Wij instemmen, want hij zou ons voor de overige 5 dollar terugbrengen. Na een kilometer rijden hield z'n brommertje er mee op en waren we gedoemd te wachten terwijl deze gerepareerd werd. Na een dik half uur wachten kwam meneer opeens met het verhaal dat hij geen geld had voor de reparatie en of wij dat even voor hem konden betalen (dat zou van de prijs afgaan). Ons vertrouwen in hem was inmiddels ver te zoeken gezien hij kort ervoor nog ruzie aan het maken was. We stemden dus niet in, waar hij niks van begreep en wat hem weer boos maakte. Toen Ilse ondertussen bij het winkeltje verderop aan het kijken was en er toevallig een brommer stopte die vroeg of ze naar de stad moest, werd David er als de kippen bij geroepen en zijn we hem snel stiekem weggesneakt... Dat ritje kostte ons 5 dollar, waardoor we toch nog voor de afgesproken 9 dollar heen en weer zijn gebracht haha. Daarbij was het ook nog leuk om met 3 volwassenen op 1 brommer te zitten (we hebben zelfs brommers gezien met 5 man erop).

Na Pnomh Penh zijn we naar Kampot vertrokken, een mooi en uitgestorven stadje in het zuiden van het land, waarvan de toeristensector compleet wordt gerund door westerlingen (vooral oude Franse en Italiaanse hippies). We hadden hier een mooi plekje gevonden in een kleine ronde bungalow (zie foto). In Kampot hebben we lekker lokaal voedsel gegeten, namelijk een bevrucht eendenei, waarin het kuikentje al half ontwikkeld is, jammie! Het was een slapend stadje aan een mooie rivier waar je lekker tot rust kan komen. We hebben een poging gedaan tot een stuk fietsen, echter zijn we na een paar kilometer huiswaards gekeerd omdat we de hitte niet meer aankonden op de vooroorlogse kleine fietsjes, stelletje watjes die we zijn.

Na Kampot vervolgde de reis zich naar Sihanoukville, van waaruit we direct verder gingen met de boot naar het eiland Koh Rong. Je gelooft je ogen niet zo mooi was het daar. Een ongerept paradijs zonder wegen, toeristenluxe en stroom (de helf van de dag). Hier konden we onze eigen expeditie robinson spelen op een mooi verlaten wit strand met een super heldere blauwe zee waarin je de vissen op metersafstand kan volgen. Hier hebben we lekker gesnorkeld tussen de zee-egels, vissen en koraal en hebben we gevist met enkel een draadje, een steen en een haakje, met daaraan een stukje inktvis. We hebben allebei beet gehad (Ilse zelfs 2 keer). Onze vangst mochten we 's avonds lekker oppeuzelen bij de barbecue :) Gelukkig was onze Cambodjaanse gids beter in het vissen, zodat we ons buikje alsnog lekker rond konden eten. Na de zonsondergang op een ander verlaten strand hebben we een hoogtepuntje van onze reis beleefd: zwemmen tussen plankton in het donker. Wat er dan gebeurt is echt fantastisch. Door de bewegingen die je maakt tijdens het zwemmen activeer je iets in de plankton wat licht gaat geven, heel bijzonder!

Na een dagje Sihanoukville (waar we ons vorige verslag hebben geschreven), zijn we met de nachtbus naar Battambang vertrokken. De bus was een dubbeldekker uit ca. 1930 en we zaten onderaan zonder raam weggedrukt. De lampen deden het uiteraard niet, de wc op slot en als je dan moet plassen, dan stopt de bus even aan de kant van de weg, waar je snel je behoefte kan doen in de wildernis (ook voor vrouwen). Na een uur of 2 in de bus te hebben gezeten hoorden we een knal en bleek dat de bus een klapband had. Vervangen? Nee hoor, gewoon lekker doorrijden naar de eindbestemming... Achteraf lazen we dat nachtbussen ontzettend gevaarlijk zijn in Cambodja en beter vermeden kunnen worden, wij snappen waarom. In Battambang, hebben we lekker in onze boekjes gelezen en zijn we op de brommer naar de Bamboetrein gegaan. Dit bleek nog best lastig, want het begin was niet te vinden, hoewel we na lang zoeken opeens op het eindstation stonden (ruim 7 kilometer van het begin vandaan...). Na een hobbelige terugrit over diverse zandpaden stonden we dan toch bij de start. De bamboetrein rijdt over een stuk spoor die vroeger (en waarschijnlijk in de nabije toekomst ook weer) diende als verbinding van Pnohm Penh naar Thailand. Het 'treintje' bestaat uit 2 assen met daarop een vlotje van bamboe en dit alles wordt voortbewogen d.m.v. een motortje. Er loopt maar 1 spoor, dus als er een tegenligger tegemoet komt demonteren beide 'machinisten' het lichtste treintje zodat de ander verder kan rijden en het treintje dat ernaast ligt weer in elkaar kan worden gezet. Dit alles in minder dan 2 minuten, wat prachtig is om te zien. Ook al is dit het stuk spoor dat het best intact is gebleven, er missen nog steeds af en toe stukjes, waardoor het een hobbelige rit was. Op het eindstation wordt je geacht een drankje te doen en daarna keer je over het zelfde traject terug naar de start. Dezelfde middag zijn we met de brommer naar een berg gereden met een vleermuizengrot. Als de schemering invalt komen hier duizenden (locals zeggen miljoenen) vleermuizen naar buiten vliegen in een mooie formatie. Een bizar schouwspel dat een klein uur aanhoudt. Bovenop de berg had je een mooi uitzicht over het verder vlakke landschap en woonde een kolonie aapjes. Nieuwsgierige beestjes, altijd leuk om te zien.

Vanaf Battambang zijn we met de bus naar Siem Reap gegaan, het stadje dat dienst doet als uitvalsbasis voor de Angkor tempels. Onderweg hebben we nog een lekkernij gegeten: sprinkhanen. Crunchy en best wel lekker. Vanaf Siem Reap zal ons reisverslag zich spoedig vervolgen. Gezien de stroom net al uitviel en we de helft van ons verslag kwijt raakten, laten we het nu hierbij. We zitten nu in Kratie, een klein stadje in het oosten van Cambodja. Morgen vertrekken we naar Sen Monorom, om olifanten te spotten. xx