Myanmar! We made it!

Nu bekend was dat we naar Myanmar wilden afreizen, restte ons enkel de vraag hoe we daar het best kunnen komen. We wilden natuurlijk voor de goedkoopste optie gaan en dat is over land reizen. Omdat Sukothai aan de Burmese zijde van Thailand ligt, dachten we dat we hier wel wat informatie konden krijgen. Helaas… niemand (inclusief de toeristenbureaus) wist van hoe en wat en er werd al voorgesteld 5 uur terug te reizen naar Chiang Mai om het vliegtuig te pakken. Dat stond niet op onze agenda en dus zijn we zelf maar afgereisd naar het grensdorp aan Thaise zijde (Mae Sot). Ook hier wist niemand of het uberhaupt mogelijk was om over land naar Myanmar af te reizen, er werd ons zelfs verteld dat het Thaise leger de grens heeft gesloten en dat we dus maar vanuit Bangkok moesten vliegen. Ondanks deze ‘aanmoedigingen’ hebben we maar op goed geluk een tuk-tuk naar de grens gepakt. Deze bleek gewoon open en we konden meteen de Vriendschapsbrug oversteken. Halverwege de brug werden we ingehaald door een Burmees die ontzettend goed Engels sprak en ons wat praktische dingen over het land vertelde. Fijn dachten we, totdat hij overal achter ons aan begon te lopen, van eettentje tot aan de bank... Hij bleek een commissiemannetje te zijn, die overal waar hij toeristen mee naar toe neemt (al eten we een portie rijst) commissie ontvangt. Dit komt er op neer dat hij de winst van de lokale bevolking deels inpikt. Hier waren we niet van gediend en hebben hem dan ook maar vriendelijk gevraagd ons met rust te laten, al voor hij ergens commissie heeft gekregen! :) Het stadje aan de Burmese kant van de grens (Myawaddy) viel helaas erg tegen, zoals overigens vrijwel alle grensplaatsen die we tijdens onze reis hebben aangedaan. Het was er vies, er was geen sfeer en het leek alsof niemand ooit een blanke toerist had gezien. We konden niet direct verder met de bus, want de weg loopt door een gebergte waar de weg slechts breed genoeg is voor verkeer in 1 richting. We konden dus nog even van het ‘mooie’ stadje genieten haha.

Veel Burmezen hebben een rood gebit en spugen continue een rood plasje vocht op straat. Je zou denken dat het befaande boxers zijn, maar het blijkt hier te gaan om het kauwen van betelnut, een bes die vermengd met tabak wordt gekauwd en een lelijk gebit (en vieze straten) oplevert. De wangen van voornamelijk vrouwen worden dagelijks ingesmeerd met thanaka. Dat is een goedje afkomstig van de thanakaboom. De bast van de boom wordt uitgevreven op een steen en in combinatie met water levert het een soort cremekleurige substantie op die over het gezicht wordt verspreid. Het schijnt dat het een mooie huid oplevert, maar omdat de vrouwen het elke dag dragen, blijft voor ons onbekend of het nu echt helpt.

Na de eerste nacht in Myawaddy te hebben doorgebracht, zijn we vroeg in de ochtend vertrokken met de cyclo naar het busstation (arme man! Twee van die zware westerlingen inclusief tas heeft hij niet eerder vervoerd...) Vanaf hier vertrok onze bus naar Yangon (nadat onze paspoorten + visa een keer of 10 waren gekopieerd). Onderweg werd de bus een keer of 6 gecontroleerd en elke keer kregen ze een kopie van onze papieren in de hand gedrukt. Deze controles vinden plaats omdat grote delen van het land verboden gebied zijn voor toeristen. De weg naar Yangon verliep zeer langzaam gezien we ruim drie uur hebben stil gestaan op de bergpas, doordat er verschillende defecte voertuigen voor ons stilstonden. Dat is het nadeel aan deze eenrichtingsweg... Inhalen als er enkel afgrond is, werkt helaas niet. Na een uiterst lange busrit van zo’n 15 uur, kwamen we tegen middernacht aan in Yangon. Yangon is verreweg de grootste stad van Myanmar met ruim 4 miljoen inwoners en is het financiele centrum van het land. Tot voor kort was het ook de hoofdstad van Myanmar, maar het leger heeft deze in 2005 verplaatst naar Nay Pyi Taw, een stad die puur is gebouwd om als hoofdstad te functioneren. Dit is een beetje alsof je in Nederland een stad bouwt in de Noordoostpolder en dan binnen enkele weken alle overheidsinstellingen hier naartoe verhuisd en de stad de hoofdstad van Nederland verklaart. Eenmaal in Yangon aangekomen hebben we de taxi gepakt naar ons hostel (wat waren wij blij dat we al iets geboekt hadden...). Na eerst per ongeluk bij het verkeerde hostel aan te bellen rond middernacht (arme man) belandden we eindelijk op de goede plek en vielen we als een blok in slaap. Hotels in Myanmar zijn in vergelijking met andere landen in Zuidoost Azie erg duur (maar wel inclusief ontbijt: rijst of toast met ei en bananen), terwijl je minder luxe krijgt. Dit komt o.a. omdat de hotels allemaal een percentage van toeristeninkomsten moeten afstaan aan de regering. Daarentegen hebben we nog nooit zo goedkoop gegeten en Coca-Colaatjes gedronken! De mensen in Myanmar zijn goudeerlijk, en in tegenstelling tot bijvoorbeeld buurland Thailand zullen ze je nooit teveel vragen voor een aankoop. Dit komt ongetwijfeld omdat het toerisme nog niet helemaal op gang gekomen is hier, dus we zijn blij dat we hier nu zijn, en niet over vijf jaar.

Het hoogtepunt van Yangon is de Shwedagon Paya. Deze enorme gouden pagoda met een hoogte van 99 meter wordt door velen bezocht en vereerd. Volgens het boekje is het een van de belangrijkste Boeddhistische tempels. Rondom de gouden stupa bevinden zich aan 8 zijden kleine altaars die verbonden zijn aan een dag van de week. Burmese monniken kennen geen 7, maar 8 dagen in een week, want de woensdag is opgedeeld in twee delen van 12 uur. De beeldjes wassen van je eigen geboortedag brengt volgens de buddhisten geluk. Een beetje geluk kan nooit kwaad dus heeft David de zaterdag en Ilse de zondag beeldjes een goede schrobbeurt gegeven ;). De Shwedagon Paya is tot op heden de mooiste (moderne) tempel die we gezien hebben tijdens onze reis. Echt openbaar vervoer is er niet in de stad, maar er is de cirkelspoorlijn, een treinrit van 3 uur die een grote ronde (in slakkentempo) door de stad maakt. Omdat het de mogelijkheid geeft om wat meer van het leven van de lokale bevolking te zien hebben we dit rondje ook gemaakt. Onderweg zagen we veel marktjes, huisjes en kookstelletjes naast het spoor en wat meer in de buitenwijken landbouw en rijstvelden. Dat was erg leuk om te zien, al vonden we ruim 3 uur wel erg lang om op een houten bankje te zitten. ’s Avonds is er in de stad niet veel te beleven, dus hebben we de lokale bioscoop bezocht. Aan een drukke straat zaten 3 bioscopen naast elkaar die elk slechts 1 film aanbieden en die de hele dag achter elkaar uitzenden. Beneden bij de ticketbalie ziet het er vrij schraal uit, maar eenmaal in de zaal is het fantastisch. Lekkere stoelen, airco, een gigantisch scherm en zowaar een Engelse 3D-film zonder ondertiteling (Transformers – Age of Extinction). Beter dan Pathe en dat voor nog geen 3 euro!

Vanuit Yangon zijn we met de nachtbus vertrokken naar Bagan. Slaapbussen met een soort van bedden (zoals ze in de vorige landen hadden) hebben ze in Myanmar niet, dus goed slapen viel een beetje tegen. Aangekomen moesten we nog voordat we in Nyaung U (de backpackers basis voor Bagan) waren even 15.000 kyat p.p. aftikken (zo’n 12 euro), als entree voor de archeologische zone. Dit vonden we een beetje apart, maar het was gelukkig wel direct een toegangsticket voor het hele gebied. We werden bij een degelijk guesthouse afgezet waar we meteen een kamer kregen al was het nog niet eens ochtend (bijna 05.00 uur). Het vrouwtje dat ons binnenliet bleek een aardige regelneef te zijn gezien ze iedereen precies om 07.00 uur uit bed schopte omdat het ontbijt klaar stond. Verder wou ze alles regelen en werd je aan je armen meegetrokken naar de fietsverhuur en op onze vertrekdag klopte ze ons om 06.30 uur uit bed omdat dat handig zou zijn volgens haar. Alle keren waren we blij met het slot op de deur, want in plaats van kloppen wilde ze direct naar binnen lopen, al stonden we te douchen...

Bagan was tussen de 9e en 13e eeuw de hoofdstad van het koningkrijk Pagan, waaruit later Myanmar gevormd is. In het gebied staan nog meer dan 2200 tempels, veelal gerestaureerd. Het is echt een fatastisch gezicht om door het landschap te fietsen en nog mooier om een willekeurige tempel te beklimmen en vanaf de eerste verdieping over het landschap uit te kijken. We vonden het, mede omdat het nog niet zo toeristisch is en er dus tot aan de horizon geen toeristen te bekennen waren, nog mooier dan Angkor in Cambodja. Helaas (voor Bagan zelf) staat het gebied niet op de Unesco werelderfgoedlijst omdat er teveel naar eigen inzicht zou zijn gerestaureerd. Of het dus ooit zo groot gaat worden als Angkor blijft de vraag.

Na Bagan zijn we vertrokken naar Mandalay, de tweede stad van het land. Vlak voor we Myanmar zijn binnengekomen zijn er rellen geweest tussen boeddhisten en moslims. Een boeddhistische vrouw is verkracht en de boeddhisten wisten zeker dat het om een moslimdader ging. Aangemoedigd door nota bene een monnik (!) die vaker tot moslimgeweld oproept (wtf?!) zijn boeddhisten boos de straat op gegaan en is het tot rellen gekomen waarbij een moslim en een boeddhist zijn vermoord (beiden liepen toevallig voorbij en deden niet eens mee aan de rellen...). Achteraf bleek dat de vrouw door een boeddhistische man is verkracht en dat de desbetreffende monnik hem waarschijnlijk de hand boven het hoofd probeerde te houden. Naar, en door dit ‘gezellige onderonsje’ heeft het leger de marshall law ingesteld, wat betekent dat er een avondklok is tussen 21.00 en 05.00 uur. Ook leger en politie stonden door de stad heen in troepen zwaar bewapend opgesteld, vooral rond de tijdstippen van de avondklok. Een beetje apart, maar we hadden een hotel met tv en konden daar dus lekker in bed hangen. Overdag hebben we in Mandalay de heuvel beklommen die tegen de stad aan ligt. Deze bleek best wel hoog te zijn en moest i.v.m. tempels onderweg met blote voeten beklommen worden... Het uitzicht was gelukkig de moeite waard. Vervolgens hebben we het oudste klooster van de stad bezocht, die uit de tijd van het koninklijke paleis stamt (het paleis is volledig platgebombardeerd tijdens WO2, maar het klooster staat er nog). Het klooster bestaat volledig uit houtwerk (allemaal met de hand gemaakt, wat een takkenwerk haha) en de versieringen zijn prachtig. Omdat bij het ticket ook direct toegang tot het paleis zat hebben we deze ook bezocht, al viel deze wat tegen. Alles is onlangs opgebouwd zoals het vroeger zou zijn, maar de binnenkant van gebouwen zijn leeg en er is eigenlijk niks te zien.

Achter in de bak van een pick-up truck zijn we verder gereisd naar Pyin Oo Lwin, een stadje ten noordoosten van Mandalay. De reis was rugbrekend pittig, met rijstzakken onder onze voeten en ijzeren stangen net boven je hoofd (lang leve kuilen en hobbels), maar goedkoop en dik 3 uur later kwamen we netjes in het stadje aan. Na onze gebruikelijke ronde op zoek naar een hotel die aan onze verwachtingen en prijs voldoet kwamen we weer keurig uit bij de eerste. De avondmarkt had zoals eigenlijk al het eten in Myanmar, veel vette, maar lekkere meuk. Vooral poffertjes (met kwarteleitjes, groentes of chili) gingen er bij ons goed in. De volgende ochtend gingen we met de fiets en een lading Indische lekkernijen (een soort baklava, deeg doordrengt met honing) naar de botanische tuinen. Volgens sommigen (Tripadvisor) een van de mooiste tuinen van de wereld. Naast de mooie tuinen konden we een vlindermuseum bezoeken met de mooiste en grootste vlinders van het land en omstreken, was er een versteend hout museum, een uitkijktoren, vijvers met zwarte zwanen, een moeraswandelpad en een verblijf voor takins (gnoegeiten). Vele locals komen hier om te picknicken en Ilse is om haar charme (lees: lengte en huidskleur) meerdere malen met locals op de foto gezet. Vanuit Pyin Oo Lwin zijn we met de trein naar Hsipaw gereisd. Deze route leidt door de bergen en platteland heen met als letterlijk hoogtepunt het Gotheik viaduct, een knap staaltje Britse architectuur uit de koloniale tijd. Tijdens de reis heb je een fantatisch uitzicht over het landschap met de vele rijstterrassen, kleine dorpjes en mensen die het land bewerken met runderen. Alle mensen waren zo blij om de trein te zien dat ze hun werk even neerleggen om naar de trein te kunnen zwaaien. Wij uiteraard vrolijk terugzwaaien.

Na zeven uur in de trein, kwamen we aan in Hsipaw. We hadden een zeer fijn hotel bij Lilly, een onwijs gastvrije vrouw die je bij binnenkomst meteen omhelsd en een sapje aanbiedt. Het mooiste van deze plek: eindelijk een warme douche, die hebben we niet eerder gehad in Myanmar! Het dorpje is gelegen in een fantastische omgeving en er zijn een aantal kleine oude tempels die klein Bagan worden genoemd. We hebben hier lekker gefietst en hebben genoten van de uitzichten. We hebben gegeten bij een restaurant die uitkeek over de rivier. De locals nemen veelal een grappige naam aan, zoals meneer Shake die logischerwijs fruitshakes verkoopt en meneer Book, wat zou die verkopen...? Bij meneer Food zijn we niet geweest want we hebben gegeten bij mevrouw Popcorn. Mevrouw Popcorn maakte vroeger popcorn, echter is ze overgestapt op fruitsalades en shakes gemaakt van verse producten uit haar eigen tuin. We hebben hier in de tuin geschuild voor de regen onder het genot van twee heerlijke shakes en een immense fruitsalade, en dat voor nog geen 2 euro.

Met de ‘nachtbus’ die om 14.30 uur vertrok zijn we naar het Inle meer afgereisd, waar we om 04:00 uur aankwamen in het nabijgelegen stadje Nyaung Shwe (ook wel Yawnghwe genaamd). Na een nachtelijke wandeling waarbij we meerdere hoteleigenaren hebben wakker gebeld, hebben we uiteindelijk een plek gevonden waar we heden ochtend even konden bijslapen. Het Inle meer is de toeristische bestemming van Myanmar, dus we zijn benieuwd wat we op het meer gaan aantreffen. Dankzij een fikse bui, zijn we dit internetcafeetje ingevlucht en bij deze dus een verslag vanuit Myanmar! Foto’s volgen later, waarschijnlijk als we terug zijn in Thailand, volgens onze planning zullen we de 9e of 10e van augustus de grens weer oversteken.

xx